Ασφυξιοφιλία (Υποξυφιλία)

Ορισμός: Προέρχεται από Ελληνικές ρίζες που σημαίνουν αρέσκεια σε καταστάσεις που μειώνουν την οξυγόνωση. Αναφέρεται επίσης και σαν ασφυξιοφιλία (asphyxiophilia), σεξουαλική ασφυξία (sexual asphyxia), αυτοερωτική ασφυξία (autoerotic asphyxia), και Kotzwarrism, που πήρε το όνομα από το μουσικό Kotzwarra που πέθανε το 1791 όταν μία πόρνη συμφώνησε να του σφίγγει το λαιμό, σαν μέρος της σεξουαλικής δραστηριότητας (Hazelwood et al, 1983). H παραφιλία αυτή χαρακτηρίζεται από επίτευξη ή αύξηση της σεξουαλικής διέγερσης λόγω της μειωμένης παροχής αρτηριακού αίματος, η οποία προκαλεί έλλειψη οξυγόνου και αύξηση διοξειδίου του άνθρακος.

Ιστορία : Περιστατικά υποξυφιλίας έχουν αναφερθεί σε ΗΠΑ, Αφρική, Ευρώπη, και Ανατολική Ασία (Gerza-Leal & Landron, 1991, Innala Ernulf, 1989). Εδώ και μερικούς αιώνες αποτελεί πεδίο ενδιαφέροντος στη δυτική βιβλιογραφία. Για παράδειγμα, στη νουβέλα Justine του de Sade (1791/1966), περιγράφεται κάποιος άνδρας που έσφιξε με τη θέλησή του το λαιμό του ώστε να πετύχει σεξουαλική διέγερση. Ιστορικά πορνεία στην Αγγλία ("Hanged Men's Club") παρείχαν υπηρεσίες ασφυξιοφιλίας, με ελεγχόμενο σφίξιμο του λαιμού, με σκοπό την αύξηση της σεξουαλικής διέγερσης (Innala & Ernulf, 1989). Έχουν αναφερθεί επίσης περιστατικά ατόμων που εκτελέστηκαν με απαγχονισμό, που είχαν οργασμό λίγο πριν το θάνατό τους (Resnik, 1972).  

Πηγή: Σεξουαλικές Παρεκκλίσεις - Παραφιλίες

Το παραπάνω είναι η εισαγωγή ενός πολύ ενδιαφέροντος άρθρου που αναλύει το φετίχ της ασφυξιοφιλίας από την ψυχιατρική του πλευρά. Κάποιοι εντάσσουν το συγκεκριμένο φετίχ στην κατηγορία του ερωτικού μαζοχισμού και κάποιοι άλλοι διαφωνούν με αυτό επειδή ο σκοπός δεν είναι ο πόνος, αλλά η  έλλειψη οξυγόνου. Απαιτεί πολύ μεγάλη προσοχή και πολύ καλή γνώση του αντικειμένου καθώς είναι, ίσως, μία από τις πιο επικίνδυνες πρακτικές αν δεν γίνει σωστά.

Η αίσθηση που προσφέρει είναι πολύ ιδιαίτερη και βέβαια απαιτεί να υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη ανάμεσα στους partners. Άλλωστε τη στιγμή εκείνη το μέλος που δέχεται την συγκεκριμένη πρακτική αφήνει, κυριολεκτικά, τη ζωή του στα χέρια του μέλους που την προσφέρει. 

Κάπου εδώ ξεκινά ο δικός μου προβληματισμός. Είναι αυτή καθαυτή η υποξία που προσφέρει την ευχαρίστηση ή είναι το γεγονός της απόλυτης παράδοσης;