BDSM εν Ελλάδι...

Με αφορμή τις αναρτήσεις και την κουβέντα γύρω από το dress code, κάποια παλαιότερα σχόλια και αναρτήσεις που αναφέρονται στις BDSMικές συνήθειες των ομοϊδεατών του εξωτερικού αλλά και μια συζήτηση που είχα σήμερα, δεν μπόρεσα να μην προβληματιστώ  με τη σύγκριση.

Στο εξωτερικό γίνεται έτσι, στο εξωτερικό γίνεται αλλιώς, στο εξωτερικό αυτό, εκείνο ή το άλλο. Στο εξωτερικό είναι όλα καλύτερα. Στο εξωτερικό, όμως, όλα έχουν κανόνες. Και έχουν ανθρώπους

που ακολουθούν τους κανόνες που οι ίδιοι βάζουν. Το BDSM του εξωτερικού στο οποίο αναφερόμαστε πολύ συχνά δεν είναι μόνο μια εικόνα. Πίσω από την εικόνα υπάρχουν και άλλα πράγματα. Πράγματα που δυστυχώς οι περισσότεροι δεν ψάχνουμε. Μένουμε στην εικόνα και στην αναπαραγωγή της.

Σαν να προσπαθούμε να αντιγράψουμε έναν πίνακα ζωγραφικής χωρίς να ψάξουμε τα χρώματα και την τεχνική που έχει χρησιμοποιήσει ο καλλιτέχνης.
Και το μόνο που καταφέρνουμε να φτιάξουμε είναι μια απομίμηση και μάλιστα χαμηλής ποιότητας που όσο και να προσπαθεί δεν μπορεί να πείσει κανέναν για τη γνησιότητά της, εκτός, ίσως, από κάποιον που τώρα άρχισε να ψάχνεται. Και φυσικά όσο ψάχνει ανακαλύπτει και κάποτε καταλαβαίνει ότι ο πίνακας που αγόρασε δεν είναι αυθεντικός. Είναι μόνο μια αντιγραφή κι αυτή μισή.

Αν λοιπόν όλοι θέλουν την ποιότητα του εξωτερικού γιατί είναι πολύ λίγοι εκείνοι που πραγματικά λειτουργούν με βάση αυτήν; Γιατί οι περισσότεροι θέλουν την εικόνα και όχι την ουσία;

Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να πω ότι τα πάντα στο ελληνικό BDSM είναι άσχημα. Υπάρχουν και ομορφιές, μόνο που πρέπει να ψάξει κάποιος για να τις βρει ή να είναι πολύ τυχερός για να τις συναντήσει ή πολύ υπομονετικός για να τις δημιουργήσει. Το μόνο που προσπαθώ να πω είναι πως δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Η ποιότητα θα έπρεπε να είναι κανόνας και όχι εξαίρεση (κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα).

Φιλικά,
Rania